2.
deitze
[deitu]
( deittutze)
.
zaio
ad.
(
TE).
Llamar(se),
tener por nombre,
llamarse.
Izena izan, izena emon.
Zuen Elgetako osabia, nola deitzen da? / Vuestro tío de Elgeta, ¿cómo se llama? /
Toki honi deitzen jako Azkonabitza. / A este lugar se le llama Azkonabitza. /
Eta toki hari pentsau eban aurreran deittutzia Bethel. / Y a aquel lugar pensó llamar en adelante Bethel. /
Grip deitzen dan Herri txiki bat. (Ibilt 461).
/
Botikarixo bat, Etienne jauna deitzen zana. (Ibilt 472).
/
Hik eztakik abade jaunari berori deitu bihar jakona ala? (Zirik 78).