Eibarko euskara hiztegia
zurittu
1.
zuritze
[zuritu]
( zurittutze)
.
du
ad.
(TE).
Emblanquecer,
blanquear,
pintar de blanco.
Kolore zurixa hartu edo emon.
Zapixak euzkittan zuritzen dira onduen. / Es al sol como mejor se blanquea la ropa. /
Itxura gaztiagua izateko, arpegixa urunakin zuritzia gura izaten eban. / Para parecer más joven, solía querer blanquearse la cara con harina. /
Sasoi baten, baserri guztiak zuritzeko agindua egon zan. / Una vez se mandó blanquear todos los caseríos. /
Iraltseruak aindu desku Sanjuanak aurretik etxia zurittutzia. / El albañil nos ha prometido blanquear la casa antes de San Juan. /
Loteixa zurittu, apaiñdu eta ondo janztia. (Ibilt 466).
2.
zuritze
[zuritu]
.
du
ad.
(NA).
Pelar,
mondar,
desgranar.
Azala kendu. Frutia, artua, babak...
Gure amamak eta, zer?! Pentsaizu zela bizi zian, trankil bizi zian, trankil! trankil! Biharrak eitten zianian, artua bakizu, burua? batu buruak kanpuan, ero soluan, ekarri burdikaria, itzuli zerian, ganbaran! -ganbarak be ederrak danian orduan- eta afaldutakuan, auzora, txandan! auzora, zuritzera; eta hantxe, horas muertas hantxe, kontuak kontau eta han....
3.
zuritze
[zuritu]
.
du
ad.
(ETNO).
Limpiar/mecanizar superficie de piezas fundidas o forjadas.
Forjako edo galda-burdiñazko piezen gaiñazalak limiaz, limatzeko makiñan edo fresadoran garbitzia.
Piezeri aldia guztiak zurittuta itxurazkuak gelditzen dira.