Eibarko euskara hiztegia

zoratu zoratze ( zoratutze) . du ad. (TE). Enloquecer, volver(se) loco,-a, perder o hacer perder el juicio, abrumar(se), agobiar(se).   Zoro bihurtu, zentzuna galdu, burutik egin. Gure aldietan, jende asko zoratzen da. / En nuestros términos, mucha gente se vuelve loca. / Haundikixen arriskua, zoratzia. / El peligro de los grandes, la locura. / Uezaba haregaz, biharra eittia zan zoratzia. / El trabajar con aquel patrono era volverse loco. / Guztiak harrittuta pentsau eben Dukia batera-batera zoratu zala. (Ibilt 490). / Eta harrittuta amagana juanik, esan zetsan, ha gizona zoratuta edo euala. (Zirik 118). / Eskerrak berak Petrari emon detsazen konsuelueri, bestela zoratuko ei zonan. (Zirik 28). / Guztiak harrittuta pentsau eben Dukia batera-batera zoratu zala. (Ibilt 490). / [Dukia] pozez zoratu biharrian, dana ahaztu eta beragaz ogeratu zan. (Ibilt 485).