Eibarko euskara hiztegia

mendakari [mendekari] (bendakari). izond. (TE). Vengador,-a, vengativo,-a, justiciero,-a. Espiritu zapotsua eta bendakarixa, alperrik eskoladuna izan. / Espíritu rencoroso y vengativo, a pesar de ser hombre instruído. / Ez dau ondo emoten kristauan, mendakarixa izatiak. / No está bien en el cristiano ser vengativo. / Mendakarixa, komeni, komentua, mendabala... / Jaun Mendakarixa. (Ibilt 114). Ik. mendakor.