Eibarko euskara hiztegia
kaskil
1.
[kaskail]
.
izond.
(TE).
Pusilánime,
débil,
inconstante.
Adore bakua; Ahula; aldakorra.
Gizon kaskilla urten desku haretxek. / Medroso hombre nos resultó aquel.
2.
[kaskail]
.
izond.
(AN).
Frívolo,-a,
casquivano,-a,
alocado,-a.
"Zoroa, kaskajoa, buruariña" (AN).
Zaldun kaskill zorua arteraiñok zan senarra, orduantxe konturatu zan emazte ona zer ederra zan. (Ibilt 466).
/
Andra kaskillak haren desiua aukeratzeko, esan zetsan senarrari... (Ibilt 463).
/
[...] gure natura kaskilla. (Ibilt 224).
/
Senar kaskil honek... (Ibilt 456).
/
[...] nere gizon kaskillori... (Ibilt 457).