hilleta
[hileta]
.
iz.
(
TE).
Queja,
lamentación.
Errezoi bako hilletia, pekatua da. / Quejarse sin motivo es pecado.
Ik.
atxekixa,
keja.
hilletan.
[hiletan]
.
adlag.
(
OEH).
Lamentándose,
quejándose.
Damia hasi zan errugarrizko hilletan esanaz: --Zer da nik entzun dorana? Zer urkamendi aittu dotena? (Ibilt 487)
hilletia egin.
[hileta egin]
.
(
OEH).
Lamentarse,
hacer lamentaciones.
[Dukesiak] eiñ eban hilleta esan ezindakua. [...] Eta negar haundixak eiñ da gero [...]. (Ibilt 478).
Ik.
hilletia erabili,
hilletia jo.
hilletia erabili.
[hileta erabili]
.
esap.
(
TE).
Quejarse,
lamentarse.
Hilletia ugari darabil, baiña igarri ez deixuen zer ganga etorri jakon bere ofizio barrixan. / Se trae abundante queja, pero para que no se den cuenta de la fortuna que le ha caído en su nueva ocupación. /
Bihar kontua aittatu ezkero hik erabiliko dok hilletia. /
Hilletia besterik eztarabil.
/ No tiene más que lamento. /
Etxekoandriak, zigorran miñegaittik ebalakuan [neskamiak] erabixan hilletia, esan zetsan [...]. (Ibilt 470).
/
[Andrazko bat] itxuraz ezkutuan hilleta ber-bera erebixana bere senarragaz. (Ibilt 472)
Ik.
hilletia jo,
hilletia egin.
hilletia jo.
[hileta jo]
.
esap.
(
TE).
Quejarse,
lamentarse.
Kejau.
Hilletia joten bizi zan zergaittik barik, esker txarrekua zalako Jaungoikuan aurrian. / Vivía quejándose sin motivo, porque era un desagradecido ante Dios.
Ik.
hilletia erabili,
hilletia egin.