Eibarko euskara hiztegia

harrittu harritze [harritu] ( harritutze, harrittutze) . du ad. (TE). Admirar(se), extrañar(se), asombrar(se). Hainbeste pitxikin bere etxian, harrittu eban lagunori. / Con tantas preciosidades en su casa, asombró a su amigo. / Ez zan millagro harritutzia ha ikusitta. / No era milagro el asombrarse viendo aquello. / Ni harritzia pentsatzen eban, dirua aittatuta. / Pensaba admirarme hablando de dinero. / Matxin eta Txomin astronomiaz berbetan ziharduelako ez harritu irakorle. (Zirik 108). Ik. zurtu, ikaratu.