Eibarko euskara hiztegia
1. etorri
1.
etortze
(etorte)
.
da
ad.
(TE).
Venir.
Ariñ-ariñ etorri nintzan kezkaz beteta. / Vine corriendo lleno de aprensiones. /
Etorri zakiraz gehixago itxaiñ erain barik. / Vente sin hacerme esperar más. /
Gura dau zeu etortzia hona, alkar aitzeko. / Quiere que vengas tú acá, para entenderos. /
Esandako orduan etorriko naiz. /
Heldutzeka, etortzeka, aindutzeka... /
Sanjuanak etorri ziran. (Zirik 45).
/
Hara hor Atxoliñi nun etorri jakon heriotzako ordua. (Zirik 12).
Ik.
erdu.
2.
etortze
(etorte)
.
da
ad.
(ETNO).
Nacer,
crecer,
desarrollarse (las plantas).
Landarak ondo datoz aurtenguan. /
Aurten garixak berandu datoz.
datorren.
iz.
(TE).
Lo que viene,
lo futuro.
Izatez, forma relatibua da.
Datorrena, ona edo txarra, eruan biharrekua. / Lo futuro, bueno o malo, obligado de sobrellevar. /
Datorrenan barri iñok ez daki. / Nadie sabe respecto al futuro.
Ik.
izango dan,
etorkizun.
etorri barri.
izond.
(TE).
Recién venido,-a.
Etorri-barrixa izan arren, berihala ein zan nausi. / Aunque era un advenedizo, en seguida se hizo el dueño.
Ik.
ezkonbarri.
Bi eratara aittu leike: batetik, lexikalizaziño moduan; eta bestetik, denporazko egittura moduan.
2. etorri
2.
iz.
(TE).
Elocuencia,
facilidad de palabra,
facultad innata para hablar,
fluencia.
Baeban harek lege-jakintzailliak, berbetan ekitzen zetsanian, aldi baterako etorrixa. / Aquel leguleyo, cuando empezaba a hablar ya tenía tela para rato. /
Ezagutzera emon zan gure inguru honetan eguan zirikadetarako etorrixa, girua ta gatza. (Zirik 6).
/
Ez eukala berak aiñako bertsuetarako etorririk. (Zirik 9).