errukittu
errukitze
[errukitu]
( errukittutze)
.
da
ad.
(
TE).
Compadecerse,
apiadarse,
tener piedad.
... eta hurreratu zanian, Jerusalem-go harrixak ikusirik, errukittuta negar eiñ eban beragaittik esanaz: "Bazenkizu zer datorkizun...". / ... y cuando se aproximó, viendo las piedras de Jerusalén, compadecido lloró por ella diciendo: "Si supieras lo que te viene...". /
Gizona zan partetik, jakiña zan errukittutzia, baiña ez eban jardun bihar errukixan behian. / Siendo hombre era sabido su compadecimiento, pero no debía obrar por compasión. /
Juezak, esaten dabe ez dabela bihar errukitzia, bere zeregiña ez dalako ona izatia, ezbada ze bardiña. / Se dice que el juez no debe compadecerse, porque su misión no es ser bueno, sino justo. /
Errukittu zan senar zoruan alde. (Ibilt 466).