1.
eraitte
[eragin, eragite]
(eraitxe, eraitze, eraintze)
.
du
ad.
(
TE).
Mandar hacer,
obligar a,
empujar a.
Egiñerain; Zerbaitt egittera bultza egin.
Iñori gauzak erain eta norbera alpertsuan egon, askon bizilegia. / Mandar a otros hacer las cosas y permanecer uno sin hacer nada, ley de vida de muchos. /
Eittiak aldian, eraitziak asko balio dau. / Mucho más que el hacer vale el mandar hacer. /
Ogeratu eban eta semia eraiñ zetsan. (Ibilt 392).
/
Barre eraintzeko. (Ibilt 476).
Ik.
egiñerain,
agindu.