bihargin
1.
[behargin]
.
iz.
(
TE).
Obrero,-a,
operario,-a,
trabajador,-a,
empleado,-a.
Antxiña, burdiñoletan biharrian jarduten ebenetako bat. Burdiñoletako langillia. Peru Abarca-ko Maisu Juanek opiziale deitzen detsana. / Ofizio jakin batian jornalian diharduana; batez be industrian (ETNO).
Afraiz gure osabia, Txarridunaneko bihargiña izan zan. / Nuestro tío Afraiz fue obrero de Txarriduna. /
["Peru Abarca"-n] MJ: -Zenbat opiziale dira eta zer aloger emoten jakue? P.: -Dira lau bihargiñ: ijelia, urtzaille bi eta gatzamaillia. Alogera hainbestekua da.... /
Bihargiñak jornal gehixago eskatzen jetsek uezabari. /
Ez dittuzue ikusi grabadorien biharrak? ba, gauza fiñeko bihargiñik onenak eurak dittuzue. /
Onenetako bihargiña dok hori. /
Jauntxo itxura gehixago eukan bihargiñana baiño. (Zirik 32).
Ik.
opiziale,
obrero,
langille.
2.
[behargin]
.
iz.
(
TE).
Clase obrera (en sentido colectivo),
clase trabajadora.
Esanahi kolektibuan: bihargin-klasia, langillerixia (ETNO). / "En sentido colectivo" (TE, 255).
Bihargiña alkar aittu zanetik, asko jaso zan bere eskubidietan. / Desde que la clase obrera se unió, ganó mucho en sus derechos.
3.
[behargin]
.
izond.
(
TE).
Laborioso,-a,
trabajador,-a.
Biharra egitten dabena, langillia (ETNO).
Gazte-gaztetatik agertu zan asmotsua eta bihargiña. / Desde joven se reveló inventivo y trabajador (laborioso). /
Eskopetagiñak beti izan dittuk zintzuak eta bihargiñak.
