Eibarko euskara hiztegia

benderatu benderatze [menderatu] ( benderatutze) . du ad. (TE). Someter, dominar, vencer.   Bendian hartu. Erromatarrak eziñ izan ei eben hamengo basuetako jendia benderatu. / Dicen que los romanos no pudieron sojuzgar a las gentes de estas montañas. / Armadun jendiak arma bakua benderatutzia, ez da gatxa. / No es difícil que la gente armada sojuzgue a la privada de armas. / Kosta jakun, Marruekon, izentau zeskuen zati garratz apurra benderatzia. / Ya nos costó en Marruecos el someter la áspera porcioncita que nos adjudicaron. / Holan ezin leikek jarraittu; ordua dok, gizon batzuek bestiak benderatu barik mundua zuzentzeko. (Zirik 9). Ik. azpiratu.