Eibarko euskara hiztegia
1. barren
1.
iz.
(
TE).
Parte extrema inferior de un lugar u objeto.
Zerbaitten (leku,erropa, ohe...) beheko aldia edo ertza.
Barruko gona zurixan barrena, lehen zeregiñ haundikua izaten zan. / El volante de la falda interior, antes solía ser de mucho trabajo. /
Gona-barrena, azpilduriakin jota eukan. / El borde de la falda la tenía rematada con un dobladillo. /
Isasi-Barrenan eta Barrenenguan jabiak, Markeskuak. / Los dueños de Isasi-Barrena y Barrenengua, los del marqués. /
Eta hara nun agertu zan lurrian, ohe barrenian jarritta oraiñela eskuetan erdi husturik ebala. (Zirik 19).
Anton.
guen.
Erropa barrena izendatzeko: gona-barrena, fraka-barrenak; lekuzko esanguriakin: mendi-barrena...; ohian hanketako partia:ohe barrena.
2.
iz.
(
TE).
Término,
final,
cabo,
límite,
linde.
Mundu honetako buruko miñen barrena, heriotzia. / El término de las angustias de este mundo, la muerte.
Ik.
guen.
2. barren
2.
adlag.
(
TE).
Pero si (para reforzar una afirmación).
"Elemento adverbial confirmativo de un supuesto verbal" (TE, 220).
Egixa da barren lauzik bage etorri dana!. / ¡Si es verdad que ha venido sin un cuarto! /
Hi! eibartarrak dittuk barren!. /
Erlojuan billa zabiz? eskuturrian dakazu barren! /
Nora zoiaz hain goiz?, oindiok seirak dira barren. /
Eztok (ez dok) barren txixarik eitten.(Zirik 75). /
--Hi purgatorixora, ta azkar gaiñera. --Baiña, gu, Aita Santuan lagunak gara barren.... (Zirik 93).
/
Tira andra, tira andra; ez hari holan jarri. Baiña zelan sinistu zestanan ba? Kiñua ein neunan barren. (Zirik 29).
/
Baiña, norekin diharduk? Atzo etxetik kanpora ibilli nintzuan barren. (Zirik 79).
Ik.
baiezko.
Esangura adbersatibua be badauka.