Eibarko euskara hiztegia

aztorau aztoratze [aztoratu] . du ad. (TE). Alterar(se), alborotar(se), excitar(se), azorar(se), inquietar(se).   Zeozek eraginda, urduri jarri, bere onetik urten. Maietzian, aztorauta ibiltzen dira astuak. / En mayo alborótanse los burros. / Guzurrezko kontuegaz, aztorau eben herri guztia. / Con falsas referencias, alborotaron a todo el pueblo. / Herrixak aztoratzia baiño beste zeregiñik ez eban izan harek gizonak. / No tuvo otra labor aquel hombre, que la de alborotar a los pueblos. / Han ibilli ziran bihargin guztiak aztorauta. (Zirik 75). / Bere aldetik emaztiantzat zor bardiña ez balezkio letz ebillen, aztorauta neskamian ondoren. (Ibilt 456).