Eibarko euskara hiztegia

1. astintze ( astindutze) . du ad. (TE). Sacudir, vapulear.   Zeozer mogiduz edo golpez erain; baitta astindu bat emon be Ur garbixan ondo astindu biharra izaten dau erropa zurixak. / La ropa blanca exige el sacudirla bien en agua limpia. / Zortzixan behiñ etxeko trepetxueri hautsak astindutzia, ez da gauza haundixa. / No es mucho el sacudir el polvo cada ocho días a las cosas de la casa. / Izarak ur korrontian astintzia bihar izaten dabe ondo gelditzeko. / Para que queden bien, es menester sacudir las sábanas en agua corriente. Ik. astindu bat emon, aztartu.

2. iz. Sacudida, vapuleo, reprimenda. Eta ez euan dudarik ahaztuko ez ebenik hartu eben astindua, bai ondo merezitta. (Ibilt 468). Ik. aztartu.