Eibarko euskara hiztegia

apurtu apurtze ( apurtutze) . du ad. (TE). Romper(se), destruir(se), destrozar(se). Jo ta apurtu dabe milla zatittan. / De un golpe lo rompieron en mil pedazos. / Txikittan, gauzak apurtutzia, benetako jolasa. / De chicos, el romper las cosas, una verdadera diversión. / Apurtzia etorri zan alkar aittu eziñakin. / El destrozarse vino con el no poder entenderse. / Jo eta apurtuko dot. / Heuk apurtu dittuk oin artekuak. (Zirik 71). / Eta honek oratu gura izan zetsanian bere latiñak esateko, hatzka, haginka eta bultzaka, apurtu bihar eban fraille gizajua. (Ibilt 465). Ik. birrindu, desegin, puskatu.