Eibarko euskara hiztegia
1. alper
1.
[alfer]
.
izond.
(
TE).
Vago,-a,
holgazán,-ana,
haragán,-ana.
Benetako alperra, buruan hazka eitteko baiño be alperragua zalako, zorrixak jaten ebela bizi zan. / Un verdadero vago; más vago que para rascarse la cabeza, vivía que le comían los piojos.
Ik.
zuri,
nagi,
alperrontzi,
alperki,
galbahe.
2. alper
2.
iz.
(
TE).
Artefacto de madera para taladrar y fresar,
taladro de sobremesa.
Zulatzeko eta fresatzeko erabiltzen zan antxiñako tresnia; mahai gaiñeko taladrua.
Izan laike "alperra", gure aittaitten makiñak aittatzeko modua. / Es posible que "alperra" fuera la manera de designar las máquinas por nuestros abuelos. /
Alperrik jardun biharrian jo-ta-ke, alperreko biharrak beti alper.
Gaur egunian ez da erabiltzen, ez tresnia ezta alper izena bera be.