aleka | Eibarko euskara

aleka (alika). iz. (TE). Grano [viruta que entorpece un mecanismo]. Rozamientua daguan edozein gaiñazaletan egin leikian txatar-partikulia, jeneralian, lubrifikaziño faltaz agertzen dana (ETNO). / "Grano, viruta o cuerpo extraño que entorpece las articulaciones o la rosca" (TE, 127). Alekia hartu detsa ardatzak. / Ejiari alekiak oratu jetsak eta dana urratuta geldittu dok. Egixa dok itzaleko alekia jakak. / Ekarri sardia lima honi alikia kentzeko.

alekia hartu. esap. (TE). Agarrotarse, griparse [un mecanismo]. Makiña baten atal bat, alekia dala-eta trabauta geratu: ejia kojinetian, esate baterako (ETNO). Alekia hartu detsa ardatzak. / Makiña bati behiñ ejiak alekia hartu ezkero arreglo zailla izaten jok eta hobe dok olixo nahikua egiñ eta kontuz ibiltzia; ba, okerra laster egitten dok, baiña gero konpontzen izaten dittuk kontuak.