Eibarko euskara hiztegia
alboratu
alboratze
( alboratutze)
.
du
ad.
(
TE).
Apartar(se),
hacer(se) a un lado.
Alboratu ez bazan, trenak zapalduko eban. / Si no se hubiera apartado, le habrĂa pillado el tren. /
Alboratizu lapiko hori. / Retira (pon de lado) ese puchero. /
Alboratutzia izan ez bazan sasoiz, galdua zan. / Si no hubiese sido el apartarse con oportunidad, se hubiese perdido. /
Ez zetsan ardura alboratzia. / No le importaba hacerse a un lado.
Ik.
albora egin.