parkatu
parkatze
[barkatu]
(parkatutze)
.
du
ad.
(
TE).
Perdonar,
condonar,
indultar.
Parkatuak izango gara, geuk ostiangueri parkatzen detsegun neurrixan. / Seremos perdonados en la misma medida que nosotros perdonemos a los demás. /
Gurasuak, dana parkatutzia gurarik. / Los padres, deseando perdonarlo todo. /
Larregi parkatzia be ez da ona. / El perdonar demasiado, tampoco es bueno. /
Izan be urtiak eztabe parkatzen, ta heriotzaren sega zorrotzak eztau iñorentzako errukirik. (Zirik 12).
/
Baña, gauzia jakin zanetik, ez etsen parkatu herrixan "akerra"n izena. (Ibilt 458).