2.
larritze
[larritu]
(larrittutze)
.
du
ad.
(
TE).
Sentir náuseas,
tener náuseas,
apurar(se).
Gomittularrixa, botaguria etorri edo etorri erain; estutu. / "Venir en ganas de: por antonomasia, de vomitar" (TE, 514).
Hainbeste jatekok, larrittu ein nabe. / Tanta comida me ha producido náuseas. /
Ez zan millagrua larritutzia hainbeste gauza ustel artian. / El asquearse entre tanta cosa podrida no era milagro. /
Hárek gauza higoingarrixak ikustera, jakiña zan larritzia. / Era natural que viendo tantas cosas repugnantes le dieran náuseas.